معنی مدفن ناصر خسرو

یمگان

یمگان

یمگان

حجت، سید شاه ناصر خسرو، پیر کوهستان

حجت

ناصر خسرو (481- 394)، اَبُومُعین ناصرِ بنِ خسرو قُبادِیانی بلخی از حُکَماء و شعرای نامدار عصر غزنوی است. اسفار طولانی به شامات، حجاز و مصر نمود، اوائل حَنَفی بود، اواخر اسمعیلی گردید، از آثار مشهور وی «سفرنامه» است و «زادُ المسافرین» و دیوان اشعارش،

مدفن. [م َ ف َ] (ع اِ) جای دفن. محل گور. (ناظم الاطباء). جائی که در آن دفن کرده اند کسی یا چیزی را. (یادداشت مؤلف). ج، مدافن: سلطان بفرمود تا در برابر مدفن مأمون درختها فروبردند و همه را بر درخت کشیدند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 406).

مدفن. [م ُدْ دَ ف َ] (ع ص) پوشیده شده. پنهان کرده. (ناظم الاطباء). مستور. (ازاقرب الموارد): اِدَّفَنَه ُ؛ دفنه. (از متن اللغه).

مدفن. [م ُدْ دَ ف ِ] (ع ص) پوشاننده. (ناظم الاطباء). نعت فاعلی است از ادفان. رجوع به ادفان شود. || بنده ای که پنهان شود از آقای خود بخصوص از ترس فروختن. (ناظم الاطباء). رجوع به ادفان و نیز رجوع به دفون شود.

ناصر. [ص ِ] (اِخ) ابن خسرو القبادیانی المروزی، مکنی به ابومعین. رجوع به ناصرخسرو شود.

خوان الاخوان، زادالمسافرین

سعادت نامه

وجه دین

حجت

(مَ فَ) [ع.] (اِ.) گور، جای دفن.

1381